ایرانی بودن

اصولن آدمی هستم که مسایل فرهنگی (حتی چیزای خیلی ریز) خیلی فکرمو به خودش مشغول می کنه! دیروز یه جا خوندم که 25 درصد مردم ایران از اختلالات رفتاری رنج می برن! آدم بدبینی نیستم ولی چون آدمای دیگه ای از یه فرهنگ دیگه رو جلو چشمم دارم راحت ادعا می کنم که مشکل فکری، رفتاری مردم ما خیلی وسیع تر و حادتر ازین حرفهاست. نمی دونم تجربه ی زندگی خارج از ایران و داشتید یا نه. ولی این مدت که آدمهایی از جاهای مختلف دنیا رو دیدم و البته افزون بر کنکاشهای شخصی و پژوهشی ام، بازم جرأت دارم ادعا کنم که ایرانیها از پیچیده ترین آدمهای دنیا هستند. پیدا کردن آدمی که حرف دل و دهنش مث هم باشه مث پیدا کردن اورانیوم غنی شده نایابه! یعنی اصولن موضوع تربیتیِ.. از همون بچگی شخصیتهای کاذب تومون شکل می گیره، هی قضاوت می شیم هی باید خوب باشیم، اگه دختر باشیم که اوضاع بدتر باید درس خون، حرف گوش کن، مودب، باهوش، خانوم، نجیب (رو این کلمه حساسیت بدی دارم) باشیم. حال اگه خانواده تون مذهبی باید قرآن خون باشین و نماز روزه و کلی محدودیت دیگه، اگه از خانواده ی ضد مذهب سنتی باشین که اکثرن همگی ادعای نون و نمک خوری با جناب شاهنشاهی دارن باید اصیل، جا افتاده و راز دار باشین و مثلن به دوستاتون نگین که باباتون شراب می ندازه و مامانتون به آخوندا فش میده، خلاصه که اصلن بی خیال.
از خودم بگم، دیشب بهم از کنفرانس هنر، دین و هویت ایمیل زدن که مقالمو قبول کردن، سپتامبر می رم برای ارائه اش اسکاتلند. خوبه خوشحالم! خوشحالم چقدر این کلمه رو این روزا کم تو وبلگستون میشه پیدا کرد. به هر حال که من امروز خیلی از زندگی خوشحال و راضی بودم..